Όταν σκέφτεσαι όλα αυτά που ένιωσες στο άκουσμα αυτής της είδησης ένα χρόνο πριν και όταν φέρνεις στο μυαλό σου το τί έζησαν αυτά τα παιδιά που δεν τα κατάφεραν, εκείνα που τα κατάφεραν αλλά κουβαλάνε ένα τεράστιο τραύμα και όλοι οι οικείοι τους, παγώνεις και μέσα σου ξέρεις ότι θα μπορούσες να ήσουν κι εσύ μέσα σε αυτό το τρένο.

Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος ακριβώς από την τραγωδία των Τεμπών και αυτό το απάνθρωπό έγκλημα – αβλεψία από το κράτος να κάνει τους πολίτες να νιώθουν ασφαλείς, έστειλε στον θάνατο 57 ανθρώπους και τραυμάτισε πάνω από 100.

Αυτά τα παιδιά επέστρεφαν για να συνεχίσουν τις σπουδές τους στις πόλεις φοίτησής τους και θα ενημέρωναν τους γονείς τους όταν φτάσουν, όμως αυτή η μικρή αλλά σημαντικότατη ερώτηση “έφτασες;” δεν απαντήθηκε ποτέ.

Μέσα σε όλη αυτή την θλίψη αυτό τον ένα χρόνο έχουμε δει όλη την προσπάθεια συγκάλυψης, από τις πρώτες μέρες, με το μπάζωμα του τόπου του ατυχήματος, που δυσκόλεψε την δουλειά των πραγματογνωμόνων, μέχρι την μετατόπιση της ευθύνης από τους υψηλότερους μέχρι τον χαμηλότερο και τελικά την δικαιολογία ότι είναι απλά ένα ανθρώπινο λάθος.

Ξέρουμε ότι ζούμε σε μία χώρα όπου όλα κινούνται αργά, όμως εδώ θέλουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη, να τιμωρηθούν οι ένοχοι, και όσος καιρός κι αν περάσει δεν θα ξεχάσουμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε.